حقوق بشر لیبرالیستی یا حقوق بشر اسلامی(الهی)

فرق حقوق بشر اسلامی(عرفان الهی) با حقوق بشر لیبرالیستی مثل فرق عشق است با دانایی.

وقتی انسان به چیزی یا مفهومی ایمان می آورد، ازدرون به آن چیز یا مفهوم اعتقاد و تعلق خاطر پیدا میکندو باآن احساس یکی بودن میکندوبه عبارتی دیگر به وحدت میرسد. خلاصه اینکه آن چیز یا آن مفهوم میشودخوداو. اما وقتی انسان چیزی و یامفهومی را باذهن خودارزیابی میکندو به درستی آن پی میبرد، و به اصطلاح به آن علم و آگاهی می یابد، با آن چیز یا مفهوم احساس یکی بودن نمی کند بلکه آن را جدای ازخود میداند و چون آن را جدای از خود میداند حداکثر به آن احترام میگذارد. اما به آن عشق نمی ورزد. 

فرق ایمان و آگاهی یا عشق و دانایی دراین است که وقتی ما به چیزی آگاهی پیدا می کنیم و آن را درست میدانیم حداکثر به آن احترام میگذاریم و اگرخواستیم آن را رعایت می کنیم، اما به آن عشق نمی ورزیم. اما وقتی به چیزی ایمان می آوریم آن را با خودمان یکی میدانیم و با آن احساس یکی بودن میکنیم و به آن (یعنی به خودمان) عشق می ورزیم.

قضیه حقوق بشر لیبرالیستی(غربی) هم همینطور است. حقوق بشر لیبرالیستی(غربی) یک دانایی و آگاهی است که تاثیر آن در انسانها حداکثر احترام به حقوق دیگران است اما ذاتا منجر به پشتیبانی و حمایت از حقوق مستضعفان و کسانی که حقوقشان تضییع شده است نمی شود چون انسانها با آنها احساس یکی بودن نمی کنند. اما در مقابل، حقوق بشر اسلامی(عرفان الاهی) در انسان، علاوه بر احترام به حقوق دیگران چون انسان با دیگران از درون و ذاتا احساس یکی بودن میکند و همه را در یک وحدت الاهی می بیند و درک و احساس میکند به آنها ( خودش) عشق هم میورزد. و این عشق است که جهان را به سوی وحدت و یکپارچگی سوق میدهد. دانایی می تواند کمک کننده باشد.