رقصی میانه میدانم آرزوست

رقصی چنین میانه میدانم آرزوست (مولانا)

مولانا رقصیدن را برترین ، والاترین و یگانه هنر با ارزش برای انسان میداند. از نظر مولانا ، انسان اگر بتواند فقط و فقط به این هنر یعنی رقصیدن با سازو نوای مربی روزگار آراسته شود ، او خواهد توانست انسانی کامل ، بانشاط و رستگار شود. 

روزگار یا زندگی ، هر لحظه برای موجودات و در واقع رقصنده هایش ساز و نوایی جدید کوک می‌کند و می نوازد که انسان به عنوان یک رقصنده برتر در میان موجودات و رقصندگان باید آن ساز و نوا را بخوبی دریابد و متناسب با آن ساز و نوا رقصی موزون با آن به نمایش درآورد. هنر رقصیدن انسان از نظر مولانا رقصی کامل و نه فقط رقص دست و پا و بدن، که رقصی ناقص است، بلکه رقص کامل با هر ۳ جز و ۳ بعد بدن و بعد ذهن و بعد احساسات و عواطف و هیجانات است. چه بسا رقصنده هایی که تنها با بعد بدن می رقصند، اما در بعد ذهن و روان و احساسات و عواطف بی حرکتند یا حرکتی ناموزون دارند و در مقابل ساز و نوای زندگی و روزگار مقاومت میکنند و نمی رقصنده و به اصطلاح ساز مخالف می زنند. 

مربی روزگار و زندگی اما اگر چه دایما در حال کوک کردن ساز و نوای جدیدی برای رقصیدن موجودات است و در کمال عطوفت و مهربانی این ساز و نواها را کوک می‌کند و به اجرا در می آورد، اما در عین حال بدجور جدی و سخت گیر است. بطوریکه اگر موجودی و در واقع رقصنده ای پیدا شود که در مقابل این ساز و نوا مقاومت می‌کند و از رقصیدن سرباز می زند، آنچنان او را می نوازد که درد تمام وجودش را فرا می‌گیرد و از این درد تا سرحد مرگ به او سخت میگیرد. زندگی مربی بسیار جدی و سخت گیری است. از همین روست که موجودات همه از روی غریزه این را دریافته و همه با کوک مربی و ساز و نوای مربی خوش می رقصند. الا انسان که به واسطه هوش و ذهنی که آن را هم مربی به او هدیه کرده تا هم بتواند بهتر برقصد و هم بتواند خودش ساز و نوا کوک کند و دیگر موجودات را به رقص درآورد و به شادی و نشاط و آبادانی برساند. اما او از این هدیه ارزشمند و هوش و ذهن سواستفاده می کند و در مقابل مربی خود ، ساز و نوای مخالف کوک میکند، با مقاومت می‌کند و نمی رقصد. 

مربی مهربان و درعین حال سخت گیر هم همانطور که روش کار او و مرام اوست و این مرام را پیشاپیش به همه رقصنده ها و از جمله انسان به آنها گفته و تذکر داده و به آنها تفهیم کرده و به اصطلاح از آنها بله گرفته است ، دیگر به آنها هیچ ارفاقی نمی کند  و هر کس را به همان اندازه که مقاومت می‌کند و نمی رقصد و چوب لای چرخ مربی میگذارد ، کتک می‌زند ، بی سروصدا، بطوریکه فریاد کتک خوردن و درد کشیدن او بلند میشود. 

خوشا بحال انسانهایی که قدر مربی مهربان خود را میدانند و به ساز و نوای او خوش می رقصند و از این رقص لذت می برند و زندگی می کنند و یاد میگیرند که خودشان هم ساز و نوای موزون و جدیدی کوک کنند و برقصند و برقصانند و نشاط و شادی را به همه هدیه کنند.