آخرین مطالب
امکانات وب
سعدی
ﺍﮔﺮ ﭘﺎﯼ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﺭﯼ ﭼﻮ ﮐﻮﻩ
ﺳﺮﺕ ﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺩﺭ ﺷﮑﻮﻩ
ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﮐﺶ ﺍﯼ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺍﻥ
ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻗﻠﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﺑﯽ ﺯﺑﺎﻥ
ﺻﺪﻑ ﻭﺍﺭ ﮔﻮﻫﺮﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺭﺍﺯ
ﺩﻫﺎﻥ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻟﺆﻟﺆ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺯ
ﻓﺮﻭﺍﻥ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﮔﻨﺪﻩ ﮔﻮﺵ
ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﺧﻤﻮﺵ
ﭼﻮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻧﻔﺲ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ
ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻣﮕﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﺲ؟
ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻪ
ﻧﺸﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪﻥ ﻧﯿﻨﺪﺍﺧﺘﻪ
ﺗﺄﻣﻞ ﮐﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻄﺎ ﻭ ﺻﻮﺍﺏ
ﺑﻪ ﺍﺯ ﮊﺍﮊﺧﺎﯾﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮﺍﺏ
ﮐﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﻔﺲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺨﻦ
ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﮑﻦ
ﮐﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﺧﺠﻞ
ﺟﻮﯼ ﻣﺸﮏ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﻮﺩﻩ ﮔﻞ
ﺣﺬﺭ ﮐﻦ ﺯ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺩﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﮔﻮﯼ
ﭼﻮ ﺩﺍﻧﺎ ﯾﮑﯽ ﮔﻮﯼ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﮔﻮﯼ
ﺻﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯽ ﺗﯿﺮ ﻭ ﻫﺮ ﺻﺪ ﺧﻄﺎﺳﺖ
ﺍﮔﺮ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪﯼ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ
ﭼﺮﺍ ﮔﻮﯾﺪ ﺁﻥ ﭼﯿﺰ ﺩﺭ ﺧﻔﯿﻪ ﻣﺮﺩ
ﮐﻪ ﮔﺮ ﻓﺎﺵ ﮔﺮﺩﺩ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﯼ ﺯﺭﺩ؟
ﻣﮑﻦ ﭘﯿﺶ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻏﯿﺒﺖ ﺑﺴﯽ
ﺑﻮﺩ ﮐﺰ ﭘﺴﺶ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﺴﯽ
ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻟﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﻨﺪﺳﺖ ﺭﺍﺯ
ﻧﮕﺮ ﺗﺎ ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺯ
ﺍﺯﺍﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﻧﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺩﻭﺧﺘﻪﺳﺖ
ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﻊ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪﺳﺖ
من از آن شادم و شاکر که خداوند مرا منتخبم کرد که باشم با او...برچسب : نویسنده : 9rezaeima0 بازدید : 196