راه درمان من ذهنی

من ذهنی یک بیماری روانی بسیارساده است که متاسفانه همه آدم ها خواهی نخواهی از دوران کودکی دچار آن می‌شوند. این بیماری همان منیت داشتن یا تکبر است که در حالت عادی و به مقدار کم اش در انسان خطرناک نیست، و انسان می تواند بتدریج و در اثر مرور زمان، با بالا رفتن سن و تجربه اش آن را در خود کنترل کند. اما کسانی هم هستند که با بالا رفتن سنشان این بیماری نه تنها در خود کنترل نمی کنند بلکه آن را با پرخاش کردن به این و آن و ستیزه کردن و سخت گیری کردن به خود و دیگران، نا خواسته در خود تقویت می کنند. و کارشان به بدبینی و دشمنی نسبت به دیگران میکشد بطوری که از اغلب آدم هایی که با آنها در ارتباط هستند بدشان می آید و یا از آنها دوری می‌کنند و یا با آنها درگیری لفظی و یا حتا فیزیکی پیدا می‌کنند. و یا اگر کارشان به درگیری و قهر و دعوا هم نکشد مجبورند ناراحتی هایشان را در خود بریزند و از درون رنج ببرند و دایما در غم و غصه و ناراحتی و استرس بسر ببرند. 

اما درمان بیماری من ذهنی، خوشبختانه دست خود آدم است و تنها یک راه دارد. و آن پذیرفتن این واقعیت است که ما من ذهنی و تکبر داریم. 

با پذیرفتن این واقعیت راه برای درمان ما توسط خودمان باز میشود. 

1- باید با صبر و حوصله و بتدریج من ذهنی را در خودمان کاهش دهیم و به دیگران احترام بگذاریم.

2- با بزرگواری و عدم رنجش، دیگران را و قبل از آن خودمان را ببخشیم.

3- کسی را نخواهیم عوض کنیم و یا با نصیحت رفتار و عقاید دیگران را اصلاح کنیم. فقط حواسمان به خودمان باشد و رفتار و عقاید خود را اصلاح کنیم.

4- با انجام کارهای مثبت و خیرخواهانه ، خود را در معرض تقویت روحی و معنویت خود قرار دهیم. تا کم کم به حالتی برسیم که تنهایی آزارمان ندهد، از بودن خود در این جهان خوشحال و شادمان باشیم  و به تدریج به احساس آرامش که از آثار خداییت در وجود مان است برسیم.